Het laatste..

Ja daar is die dan, mijn laatste reisverslag. Ik ben nu al weer terug in Nederland, maar ik zal nog even vertellen wat ik mijn laatste paar weken in Amerika heb gedaan.

9 Mei hadden we een award night op school. De hele familie was met me mee, allemaal opgetut. De award night was vooral voor de leerlingen die scholarships hadden verdient. Scholarships zijn een soort geldprijzen die je van de overheid krijgt om naar collage/university te gaan. Als je bijvoorbeeld een hele goeie basketbal speler bent, kun je voor je collage/university gaan basketballen en dan krijg je van de overheid geld om je collage/university te betalen. Collage en University zijn echt super super duur in Amerika (rond de $15.000 per jaar!) Er zijn nog veel meer scholarships, zoals; turnen, student government, gemiddelde cijfer hoger dan …. Enz. Maar iedereen die dus een scholarship had verdiend, kreeg een soort diploma. Alle uitwisselingsstudenten waren ook uitgenodigd, en wij hebben ook allemaal een award gekregen.

Op school hebben we een food fight gehad. Ik had al wat gehoord dat het zou gaan gebeuren, maar ik dacht van aah dat durven ze toch niet. Maar halverwege de lunch, begonnen er allemaal mensen wat druk te doen en een groep te vormen. En toen opeens begonnen ze door de kantine te rennen, en zagen we hamburgers,pizza, ketchup en melk door de lucht vliegen. De food fight werd jammer genoeg al erg snel gestopt door de security.

Ik ben al erg vroeg begonnen met inpakken, omdat ik bang was dat ik lang niet alles kwijt kon in mijn koffers. Officieel mocht ik maar 1 koffer van 23 kilo mee terug nemen, maar voor 45 dollar mocht ik een tweede. Dat heb ik maar gedaan, want in 1 koffer paste al mijn spul echt niet! Gelukkig paste het meeste spul in mijn 2 koffers.

Ik vond het in het begin erg moeilijk om Sarah en Emilee erop voor te bereiden dat ik bijna weg ging. Ik had het gevoel dat ze het zich niet echt realiseerden, en dat het dan later super hard aan zou komen. Maar nadat we de laatste bijeenkomst van Aspect (de uitwisselingsorganisatie in Amerika) hadden gehad, brak er toch wel iets bij hun, en konden we er beter over praten.

Ook hebben we voor mijn vertrek nog een photoshoot met de hele familie gedaan. We hadden als achtergrond de Amerikaanse vlag, en we droegen rood, wit en blauw. De foto’s zijn echt super mooi geworden! Ik zit nog vol spanning op de foto’s te wachten, want dat duurde een paar weken voordat ze afgedrukt waren. Dus die worden opgestuurd (wel heb ik de digitale versie), zal een paar uploaden.

Mn laatste schooldag was 13 Mei. Het was echt zo vreemd, ik realiseerde me eigenlijk niet echt dat ik al die mensen waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ik heb ontzettend veel foto’s gemaakt, en afscheid kunnen nemen van iedereen. Het was een heel raar gevoel vond ik. Je hebt 10 maanden super hard gewerkt om vriendschappen op te bouwen, en opeens gooi je dat eigenlijk allemaal weg. Je kunt natuurlijk nog contact via het internet houden, maar hun leven gaat door, mijn leven gaat door. Gelukkig blijven de mooie herinneringen en we zien wel hoe het houden van het contact gaat.

Graduation…. Dat was echt super! Ik vond het zo’n mooie ervaring. Alle studenten (en leraren) hadden een cap en gown aan. Het is moeilijk uit te leggen, maar het zag er gewoon zo vet uit. De graduation vond plaats in het ’veterans memorial coliseum' in Phoenix. Echt een enorm groot gebouw/stadion. Het was erg indrukwekkend vond ik. We moesten allemaal in een lange rij staan, en dan met z’n tweeën dat enorme stadion binnen lopen. En echt duizenden mensen in dat stadion. Ja, ik voelde me wel even beroemd op dat moment. Toen mochten we zitten, en kregen we een enorme speech, en toen werden alle namen een voor een opgenoemd, en moest je over het podium lopen. Ik had het wat uitgebreider verwacht, maar het ging echt super snel achter elkaar aan. Het was dus op het podium en er meteen weer vanaf. Ik heb geen echt diploma gekregen, maar een certificaat dat ik dat jaar met succes heb afgerond. Ik zou het wel erg jammer hebben gevonden als ik geen Senior zou zijn geweest, en dit niet mee had mogen maken.

Mijn afscheid/graduation feestje was op 20 mei. We hadden de dag ervoor al heel veel voorbereidingen gedaan, want we wouden groot uitpakken. We hadden heerlijk gekookt (al mijn favo eten) en natuurlijk het huis versierd. Er waren erg veel mensen; vrienden, familie en buren.
s’ Middags waren alle familie en buren geweest, en s’avonds mijn vrienden. Ik heb een super dag gehad. Dit was voor veel mensen de laatste keer dat ze me zagen voordat ik vertrok, dus ook veel afscheid genomen. (jakkie)

Het laatste weekend voor mijn vertrek hebben we nog allemaal leuke dingen gedaan met het gezin. We zijn de zaterdags naar Wet and Wild geweest. Dat is een heel groot waterpark. Het was super heet, dus de perfecte dag voor het waterpark. En pff dat was niet voor kleine kinderen! Daar waren een paar behoorlijke glijbanen. Toen we weer thuis kwamen, hebben we onze koffertjes ingepakt voor een nachtje weg. We hebben overnacht in het Hilton hotel. Daar was ook een waterpark bij, dus weer gezwommen. Ook hebben we minigolf gespeeld, waar ik niet een ster in was. De volgende ochtend lekker rustig aan gedaan, en weer naar huis gereden.

In Amerika hebben ze vooral overdekte winkelcentrums. En de eerste keer toen ik daar kwam, zag ik daar een tsutsu train.. en ik zei: ‘voordat ik weer naar Nederland ga, wil ik daar in rijden’. Die trein die rijd daar elke dag, maarja wij gingen daar natuurlijk nooit in, omdat dat voor kleine kinderen was. En de dag voordat ik vertrok, vraagt Tricia mij: ‘Melissa wat wil je nou nog doen, voordat je uit de US vertrekt?’ Dus ik zeg voor de grap; ‘ In de tsutsu train’ rijden! Maar voor ik het weet zit iedereen in de auto op naar het winkelcentrum om de tsutsu train te rijden !! Dus op mijn laatste dag, heb ik met Emilee, Sarah en Katie door het winkelcentrum gereden in een ieniemienie treintje…..

MAY 24… Ik mag wel zeggen; de gevreesde dag. Het is zo vreemd, want ik was altijd veel meer bezig met mijn vertrek dan met mijn ‘aankomst’ in Nederland. Ik keek er altijd zo tegen op om Emilee en Sarah daar achter te laten op het vliegveld. Net alsof ik ze in de steek liet. Ik hoopte zo dat ze het zouden begrijpen. Ik had die nacht met Emilee en Sarah geslapen, we moesten om half 4 al op. In de auto hand in hand met de meisjes die voor 10 maanden echt mijn zusjes waren geweest. Na het inchecken was het dan het moment om afscheid te nemen. Dat was zeker weten het moeilijkste moment van deze 10 maanden. Mijn beide vluchten gingen echt super makkelijk. Ik moest in Newark 6 uren wachten, maar die vlogen eigenlijk ook voorbij. Ik had allemaal films op mn Ipod gezet, dus die kon ik mooi kijken. De tijdsverschillen waren wel heel raar, want ik had eigenlijk een nacht overgeslagen. Ik was rond 6 uur s’ochtens vertrokken uit Phoenix, en kwam om 11 uur s’ochtens (de volgende dag) aan in Amsterdam. Eenmaal in Amsterdam aangekomen wou ik zo graag m’n ouders en Nynke zien! Maar toen ging er wat fout met de bagage! Moest ik daar nog zowat een half uur op wachten.. Maar toen dat opgelost was, kon ik naar DE deuren. Waauw.. Toen zag ik na 10 maanden m’n ouders, broer en beste vriendin weer. Die stonden op me te wachten met ballonnen en bloemen. Dat was echt super, om hun na zo’n tijd weer te zien!

En nu ben ik al weer bijna 2 weken thuis. Mn nieuwe kamer helemaal geverfd, hard opzoek naar een baan en na de vakantie weer naar school. Het is net alsof het allemaal een droom was. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden, terwijl ik 2 weken geleden nog gewoon in Phoenix zat. Gelukkig is mijn contact met m’n gastgezin nog steeds erg goed, en ga ik met kerst terug naar Amerika. Het gemis is nog lang niet over, maar dat gaat ook nog wel een tijdje duren. Gelukkig kan ik terug kijken op een ontzettend mooi jaar, en ik kan wel zeggen dat ik er een familie bij heb!

Wist je dat:
-Midgetgolf eigenlijk heel erg beledigend is,een midget is namelijk een lilliputter. Je zegt dus eigenlijk lilliputter golf.
-Ik auto gereden heb in Amerika
- Ik eigenlijk wel blij ben dat dit mn laatste verslag is (vond het vreselijk om te schrijven)